برای عبور از مشکلات اقتصادی کشور، نباید جامعه پزشکی را قربانی کرد

این روزها جامعه پزشکی حال خوشی ندارد، از یک سو دغدغه‌های پرتعداد سلامتی  جامعه را به دوش می‌کشند و از سوی دیگر دغدغه معیشتی خانواده خود را، درحالی که همه ‌می‌دانند پزشک فقط باید دغدغه سلامتی جامعه را به دوش بکشد .

در چنین شرایطی طوفان سازمان امور مالیات در اخذ مالیات 1401 واقعا فلج کننده است می‌دانیم که همیشه افزایش تعرفه پزشکان از تورم موجود جامعه کمتر است ولی مالیاتی که از جامعه پزشکان اخذ می شود همسان با تورم و حتی بیش از آن افزایش می‌یابد.

متاسفانه واقعیت ها تلخ است، پزشکان مخصوصا قشر جوانپزشکان دیگر انگیزه کار کردن و تشکیل خانواده را از دست داده اند و بسیاری از آنان در دام سوداگران عرصه سلامت افتاده اند و برای دارا بودن معیشت درخور راهی کشورهای حوزه خلیج فارس شده اند تا شاید بتوانند افقی خوشایند یا شاید کاذب از آینده خویش را در آنجا ببینند .

متاسفانه در چنین شرایطی کسی نیست به کارشناسان مالیاتی بگوید مبنای حسابرسی مالیاتی شما چیست و چرا باید ضرایب مالیاتی پزشکان کمرشکن باشد؟ تمام فعالان اقتصادی و اصناف دیگر دارای ضریب مالیاتی 4 الی 5 درصد هستند درحالی که ضرایب مالیاتی پزشکان از 15 تا 45 درصد است .با چنین شرایطی تحمیل مالیات‌های کمرشکن نفس خادمان عرصه سلامت را به تنگ آورده اند و انان دیگر نمی‌توانند برای سلامتی و بهداشت و پویایی جامعه خود نقش مثبتی ایفا کنند .

حالا در گوشه و کنار کشور شاهد ورشکستگی مراکز درمانی و پاراکلینیک از قبیل آزمایشگاه‌ها، مراکز رادیولوژی، و مطب‌ها و کلینیک‌های دندانپزشکی و پزشکی هستیم و مراکز درمانی دانشگاهی هم از این قاعده مستثنی نیستند و درچنین شرایطی اکثر پزشکان شاغل در بخش دولتی بیماران خود را برای تشخیص دقیق و درمان صحیح به مراکز خصوصی ارجاع میدهند چراکه متاسفانه استانداردهای لازم در مراکز دولتی حاصل نمی شود .

در این میان جامعه دندانپزشکی که تجهیزات محور هستند آسیب فراوانی دیده‌اند، از یک سو گران شدن مواد مصرفی دندانپزشکان که دولت هیچگونه نظارتی بر آن  ندارد و هیچگونه سوبسیدی برای آن پرداخت نمی شود دندانپزشکان را به لبه پرتگاه سوق داده و از سوی دیگر اکثر دندانپزشکان برای ارائه خدمات شایسته،  مواد و تجهیزات خود را از شرکت هایی خریداری می‌کنند که نمی‌توانند فاکتور همراه با کد اقتصادی اخذ کنند و کارشناسان مالیاتی با اینکه بر این امر واقف هستند مالیات شرکت ها را از همکاران دندانپزشک اخذ می‌نمایند.

واقعا چرا ضرایب مالیاتی دندانپزشکان 24 تا 45 درصد باشد؟ اگر تعرفه ارائه شده از وزارت بهداشت دارای سه جز حرفه ای و فنی و مواد باشد براحتی میتوان مالیات پزشکان را طبق اصول و قواعد و استانداردها از جز حرفه ای اخذ نمود جالب اینکه اداره مالیات در سال 1401 به هیچ وجه حاضر به مذاکره با نمایندگان مالیاتی نظام پزشکی در جامعه علمی دندانپزشکی نشد و با اعمال ضرایب سنگین مالیاتی عرصه را به دندانپزشکان مخصوصا قشر جوان دندانپزشکی تنگ کرد.

اکنون سیاست گذاران اقتصادی کشور می‌دانند که پزشکان جوان سربار خانواده خود برای حداقل معیشتی هستند زیرا برای راه اندازه یک مطب دندانپزشکی شاید نیاز به 2 میلیارد تومان سرمایه است که اقساط ماهیانه آن در صورت دریافت وام حداقل 55 میلیون تومان است. یک دندانپزشک جوان با شرایط اقتصادی کنونی چقدر می‌تواند درآمد ماهیانه داشته باشد تا بتواند مشکلات معیشتی خود و خاانواده خود را رفع نماید.

در پایان از سیاستگذاران و متولیان عرصه سلامت پرسشی ساده دارم: اگر خود و یا خانواده‌شان خدای نکرده بیمار شوند نزد کدام پزشک و دندانپزشک خواهند رفت؟