انسانها دنیای ۱۵ ثانیه گذشته را می‌بینند!

باشگاه خبرنگاران جوان – به تازگی محققان کشف کردند، مغز انسان برای آنکه یک ثبات بصری از دنیای اطراف ما ایجاد کند، به شکلی خودکار ما را فریب داده و به همین خاطر، آنچه که ما می‌بینیم، ترکیبی از ۱۵ ثانیه آخر اطلاعات تصویری از مغز است.

چشمان ما به طور پیوسته با حجم بالایی از اطلاعات بصری، میلیون‌ها شکل، رنگ و هر تغییر حرکتی در اطراف ما بمباران می‌شود و تجزیه و تحلیل این امر، برای مغز کار آسانی نیست.

از یکسو باید دانست دنیای بصری اطراف ما بخاطر تغییرات در میزان نور، نقطه دید و عوامل دیگر پیوسته در حال تغییر است و از سوی دیگر، ورودی اطلاعات بصری ما پیوسته بخاطر پلک زدن و این واقعیت که سر و بدن ما دائم در حال حرکت است، مدام تغییر می‌کند.

برای درک این «شلوغی و آشفتگی ورودی بصری در مغز»، یک گوشی را در جلوی چشمان خود قراردهید و در حالی که راه می‌روید، ویدئویی زنده را ضبط کرده و در همان حال نیز سعی کنید به چیز‌های مختلف نگاه کنید. این نتیجه آشفته و تلاطم، دقیقا چیزی است که مغز شما در هر لحظه از تجربه بصری با آن سر و کار دارد.

با این حال، دیدن هرگز برای ما چنین احساسی ایجاد نمی‌کند؛ بلکه ما محیطی با ثبات را درک می‌کنیم. پس چگونه مغز ما این توهم از ثبات را ایجاد می‌کند؟ این مسئله دانشمندان را مجذوب خود کرده و یکی از پرسش‌های اساسی در علم بینایی است.

مغز به منزله ماشین زمان

دانشمندان در آخرین تحقیقات خود مکانیسم جدیدی را کشف کردند که می‌تواند این «ثبات غیر واقعی» را شرح دهد. بر این اساس، مغز ما به شکلی اتوماتیک در طول زمان، ورودی‌های بصری ما را با ثبات می‌کند. در واقع بجای تجزیه و تحلیل تک تک سیگنال‌های بصری، ما در یک لحظه معین، میانگینی از آنچه را که در ۱۵ ثانیه گذشته دیده ایم، درک می‌کنیم؛ بنابراین با قراردادن اشیای شبیه به هم در کنار یکدیگر، مغز ما به فریب دادن ما برای درک یک شرایط پایدار اقدام می‌کند. در واقع «زندگی در گذشته» می‌تواند به این پرسش پاسخ دهد چرا ما متوجه تغییرات ظریفی که در طول زمان رخ می‌دهد، نمی‌شویم.

به عبارت دیگر، مغز مانند یک «ماشین زمان» است که مدام ما را در زمان به عقب بر می‌گرداند. این مسئله مانند برنامه‌ای است که داده‌های بصری ما را هر ۱۵ ثانیه یکبار، در یک برداشت تجمیع کرده تا ما بتوانیم زندگی روزمره خود را اداره کنیم. اگر مغز ما به شکل مداوم در زمان واقعی به روز می‌شد، آن وقت جهان به مانند مکانی پر هرج و مرج با نوساناتی پیاپی در نور و سایه و حرکت حس می‌شد و ما احساس می‌کردیم مدام دچار توهم هستیم.

منبع: Neuroscience News